Hilde haar fascinatie in de mens reflecteert zich in haar sculpturen. De beelden, waarbij genderidentiteit niet duidelijk gevisualiseerd wordt, wil ze met elkaar connecteren tot een zekere vorm van dialoog. Ze modelleert de huid van haar personages eerder ruw alsof ze de innerlijke ziel met een extra beschermlaag wil beschermen tegen de buitenwereld. De nederige blikken zijn niet expliciet expressief maar eerder mijmerend of afgewend. Ze duwt het verhalende weg om het universele een plaats te geven.
       PDC
‘Het is een blijvend onderzoek om het niet tastbare in een beeltenis te ontluiken, het proces is nooit af.’
       HVdW